Historia Sewilli związana jest z rzeką Guadalquivir, ponieważ od jej najdalszej przeszłości miasto było jednocześnie portem rzecznym i mostem pomiędzy Oceanem Atlantyckim i Andaluzją. Nie powinniśmy również zapominać iż Sewilla od zawsze znajdowała się w połowie drogi między północnym wschodem a zachodem Półwyspu Iberyjskiego. Już na początku pierwszego tysiąclecia naszej ery obszar miasta Sewilli był znakomitym miejscem do handlowch wymian w dolinie Guadalquivir. Właściwa Sewilla powstała w miejscu gdzie rzeka zwężała się do tego stopnia, że nie mogły tam już przepływać statki. Archeologiczne badania przeprowadzone w La Cuesta del Rosario potwierdzają istnienie pierwszych stałych osad już w IX wieku. Rzymianie okupowali całą Hiszpanię przez ponad sześć wieków. Ich pierwszą kolonią była Italica, którą zwiedzać można do dziś. Ruiny Italici znajdują się jeszcze w promieniu ok. 10 km od samej Sewilli. Italica bardzo szybko się rozrosła. Spośród wielu znaczących budowli można tu choćby wymienić Amfiteatr na ponad 25.000 miejsc. Można tam również znaleźć wiele przykładów rzymskiej architektury, jak choćby trzy domy De Efedra, Los Pájaros czy Hyla z ich imponującymi mozaikami. Miasto było również miejscem narodzin dwóch cesarzy rzymskich: Trajana i Hadriana. W 49 r. p.n.e. Juliusz Cezar zmienił nazwę miasta na Hispalis i w ten sposób zostało ono oficjalną kolonią Cesarstwa Rzymskiego. Miasto stale się rozrastało, by osiągnąć w efekcie powierzchnię dzisiejszej Sewilli. Rzymianie zmienili oblicze okolicy i miasteczek budując akwedukty i długie proste drogi, tak by łączyły one między sobą główne miasta. Najlepiej zachowane narzędzia do ich budowy mogą być dziś podziwiane w Muzeum Archeologicznym. Najbardziej znaczący wpływ na miasto wywarła jednak cywilizacja muzułmańska, jako że ich panowanie trwało w Andaluzji blisko 800 lat (od 711 do 1492 kiedy to katoliccy monarchowie obalili ostatniego muzułmańskiego władcę w Grenadzie). Niektóre z najbardziej znamienitych budowli miasta stanowią dziedzictwo tych obszarów, włączając w to Torre del Oro, Torre de Plata, Giralda, Patio de los Naranjos, tereny Triany, Macareny i Alkazar. Później muzułmanie żyjący pod panowaniem chrześcijańskim (tzw. mudejares) wykorzystywali swoje zdolności do stawiania budynków w stylu Maurów, jak Palacio Pedro, część Reales Alcazres Sewilli. Znajduje się tutaj kilka muzułmańskich kościołów sięgających tamtego okresu historii, m. in. Iglesia de San Marcos, Iglesia de Santa Catalina i Kościół San Pedro. Co ciekawe, muzułmański styl w architekturze był kontynuowany długo po zakończeniu tego okresu historii. Jednym z najlepszych tego przekładem jest Casa de Pilatos, jeden z najpiękniejszych budynków w Sewilli, który koniecznie trzeba zobaczyć. Miejskie mury i bramy świadczą o bogatej wielowiekowej historii tych miejsc. Po upadku Granady Hiszpania wkroczyła w okres rozwoju i dobrobytu. Konkwista Amerykanów z 1492 roku uczyniła Sewillę jednym z najbardziej zamożnych miast w całej Europie. W 1503 roku Sewilla uzyskała monopol na handel z nowym kontynentem i szybko stała się jednym z najbogatszych, najbardziej kosmopolitycznych miejsc w Europie. Mimo ustanowienia w 1561 roku stolicą państwa małego Madrytu, to właśnie Sewilla aż do XVII wieku utrzymywała swój prymat pośród innych miast. Stawiano wówczas wspaniałe renesansowe i barokowe budowle, a wielu wybitnych hiszpańskich artystów złotego wieku, jak Zubarán, Murillo, Juan de Valdés Leal, osiadło właśnie tutaj. Jednakże wielka część dorobku tego okresu została zmarnowana w ciągu wojen prowadzonych przez władców dynastii Habsburgów. 13-letnia wojna o sukcesję zakończyła się wprowadzeniem na tron w miejsce dotychczasowych Habsburgów – Burbonów, oraz, na mocy traktatu z Utrechtu, utratą Gibraltaru na rzecz Wielkiej Brytanii. Późniejsze spory z Francją doprowadziły Hiszpanię do wojen napoleońskich. Po bitwie o Trafalgar król Hiszpanii Karol V abdykował i Napoleon Bonaparte na tronie hiszpańskim umieścił swojego brata Józefa. Trwająca na półwyspie wojna, dzięki brytyjskiej pomocy, zakończyła się ostatecznie wyparciem Francuzów z terenów Hiszpanii. Od restauracji Burbonów Hiszpania słabła rozrywana wewnętrznymi sporami, i zaczęła tracić stopniowo swoje kolonie. XVIII wiek to dla Hiszpanii czas ekonomicznego upadku. W XIX i na początku XX wieku bieda doprowadziła do konfliktów politycznych i, w efekcie, wojny. Wiele z późniejszych historycznych budowli, w tym Plaza de España i Park Marii Luisy, datuje się na rok 1929 czyli rok Iberoamerykańskiej Wystawy. W 1992 roku zdarzenie to po raz kolejny odbyło się w Sewilli, przyciągając tysiące odwiedzających z całego świata. powrót do góry
Zwolnienie od odpowiedzialności: Staraliśmy się, aby informacje zawarte na naszej stronie internetowej były jak najbardziej precyzyjne. Jednak informacje są dostarczone w takiej formie tzw. "tak jest" i nie ponosimy żadnej odpowiedzialności za straty, uszkodzenia czy niedogodności, które mogą spotkać kogokolwiek w wyniku dostarczonej infomacji. |
Powiększenie obrazu
|